استاندارد گاز اکسیژن طبی برای مصارف پزشکی – ویژگی ها و روشهای آزمون – INSO 3240

استاندارد گاز اکسیژن طبی برای مصارف پزشکی – ویژگی ها و روشهای آزمون – INSO 3240

پیش گفتار

استاندارد« گاز اکسیژن طبی برای مصارف پزشکی – ویژگی ها و روشهای آزمون » نخستین بار در سال ۱۳۷۱ تدوین شد. این استاندارد بر اساس پیشنهادهای رسیده و بررسی توسط سازمان ملی استاندارد ایران و تأیید کمیسیون های مربوط برای دومین بار مورد تجدید نظر قرار گرفت و در چهار صد و چهل و نهمین اجلاس کمیته ملی استاندارد مهندسی پزشکی مورخ ۱۳۹۳  / ۰۳ / ۱۷ تصویب شد. اینک این استاندارد به استناد بند یک ماده ۳ قانون اصلاح قوانین و مقررات مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران، مصوب بهمن ماه، ۱۳۷۱ به عنوان استاندارد ملی ایران منتشر می شود.

برای حفظ همگامی و هماهنگی با تحولات و پیشرفت های ملی و جهانی در زمینه صنایع، علوم و خدمات، استانداردهای ملی ایران در مواقع لزوم تجدید نظر خواهد شد و هر پیشنهادی که برای اصلاح و تکمیل این استانداردها ارائه شود، هنگام تجدید نظر در کمیسیون فنی مربوط مورد توجه قرار خواهد گرفت. بنابراین، باید همواره از آخرین تجدیدنظر استانداردهای ملی استفاده کرد.

این استاندارد جایگزین استاندارد ملی ایران شماره ۳۲۴۰ سال ۱۳۸۵ است.

منابع و مأخذی که برای تهیه این استاندارد به کار رفته به شرح زیر است:

۱-United States Pharmacopoeia 2011

۲- British Pharmacopoeia 2014

 

مقدمه

گاز اکسیژن بی رنگ و بی بو و بدون طعم و غیر سمی است. یک حجم گاز اکسیژن در ۲۰°C و فشار mmHg 760 در ۳۲ حجم آب و در حدود ۷ حجم الکل محلول است. وزن یک لیتر ۱ گاز اکسیژن در صفر درجه سلسیوس و فشار mmHg 760 حدود gr 1٫۴۲۹ است که به میزان اندک سنگین تر از هوا است. رنگ اکسیژن مایع، آبی کم رنگ بوده و نقطه جوش آن C° ۱۸۲٫۹- می باشد.

تبخیر یک حجم اکسیژن مایع در C° ۱۵ و فشار mmHg 760، حدود ۸۴۰ حجم گاز تولید می کند. در صورت تماس اکسیژن مایع و یا گاز اکسیژن سرد با پوست و مجاری تنفسی، به دلیل برودت زیاد موجب وارد شدن صدمات شدید و انجماد آن می شود.

تنفس اکسیژن خالص در فشارهای نسبی بالا برای سلامتی می تواند مضر باشد. قرار گرفتن طولانی در معرض اکسیژن خالص می تواند بر ریه و سامانه عصبی تاثیر بگذارد و موجب آماس شش، کاهش ظرفیت و آسیب به بافت های ششی و تاثیر بر سامانه عصبی شامل کاهش بینایی، تشنج و اغما شود.

یادآوری – برای اطلاعات بیشتر به برگه داده های شیمیایی اکسیژن (MSDS) مراجعه شود.

گاز اکسیژن جزو گازهای شدید اکسید کننده است، گاز اکسیژن به تنهایی غیرقابل اشتعال است ولی با حضور منبع اشتعال و یک سوخت می تواند موجب بروز احتراق و تسریع در سوختن بشود. اکسیژن با مواد آلی نظیر روغن، گریس یا قیر در صورتی که بوسیله شعله مشتعل گردد، بشدت واکنش میدهد و مقدار زیادی انرژی آزاد می کند.

موادی که تحت شرایط معمول در هوا نمی سوزند، می توانند در هوای غنی از اکسیژن بسوزند و موادی که در هوا تحت شرایط معمول میسوزند، در هوای غنی از اکسیژن خیلی شدید و با دمای بالاتر خواهند سوخت.

هدف

هدف از تدوین این استاندارد ملی تعیین ویژگیها، روش های آزمون، ظروف، نشانه گذاری و ایمنی گاز اکسیژن برای مصارف پزشکی می باشد.

یادآوری – علاوه بر مصارف پزشکی، گاز اکسیژن می تواند مصارف بهداشتی نیز داشته باشد.

دامنه کاربرد

این استاندارد برای اکسیژن ذخیره شده به صورت گاز در سیلندرهای تحت فشار یا قوطی های فلزی آئروسل و به صورت مایع در ظروف نگهدارنده اکسیژن مایع که برای مصارف پزشکی عرضه می شوند، کاربرد دارد.

این استاندارد ملی ویژگی های گاز اکسیژن برای مصارف پزشکی را در بر می گیرد که در ظروف با ویژگیهای تعیین شده در بند ۸ این استاندارد، پر و عرضه شود. یاد آوری ۱- برای مصارف پزشکی اکسیژن مایع به گاز تبدیل شده و مورد استفاده قرار می گیرد.

این استاندارد برای ویژگی اکسیژن تولید شده با دستگاه های تغلیظ کننده اکسیژن برای استفاده در سیستم های لوله کشی گاز طبی، کاربرد ندارد. ویژگی “هوای غنی از اکسیژن ” تولید شده به وسیله تغلیظ کننده اکسیژن در استاندارد ملی ایران ۱۰۷۶۶ تعیین شده است.

منبع محتوا : سازمان ملی استاندارد
فایل پیوست: